Në kohën që Europa ëndërronte,
në mes të rrënojave antike,
dhe plagëve të perandorive,
një poet rrugen mori,nga Londra ai nisej.
Drejt lindjes të egër shkonte,
fatin e tij do te ndiqte.
Lord Byroni,poeti ëndrrimtar,
sa krenar dhe aventurier.
Zemër zjarr dhe plot pasion,
armatosur me penë e shpatë,
drejt mitit dhe drejt fatit,
drejt Epirit ai po shkonte.
Epiri tokë antike,plot legjenda edhe mite,
Vënd i bukur dhe magjik,me legjenda e heronj,
e orakujve ish Dodona,e Lekës dhe Akilit.
tokë e Pirros dhe e Gjergjit, e Aliut dhe e Zotit.
Nga lugina në luginë,
kaloj male e shkoj hone,
pyje plot e kodra shume,
gurrë në gurrë,në Vjose del.
Vjosë e egër dhe spartane,
rrjedh krenare në mes malesh,
atje ku mbretëron shqiponja,
ujku hesht,si gjallë mos jete.
Në mes kohës dhe historise,
me antik te vjetër gurrë,
te një moti tashmë të shkuar,
lind e ngrihet nje fortesë.
Eshte foleja e shqiponjës,
Tepelena e Aliut,
madheshtore dhe krenare,
përmbi Vjosë,ajo ngrihet.
Tepelena e luan Aliut,
vënd i zjarrtë,vënd legjendash
gdhëndur në erëra luftrash,
kurorë malesh,mbi kokë mban.
Vjosë e bukur dhe rebele,
e pa shoqe dhe e egër,
si vetë njerzit që ti rrite,
sjell poetin,sjell Byronin.
Pret Aliu,pret poetin,
si babai birin pret,
Tepelena dyert hap,
hapur zemrat njerzit mbajnë.
Pritet miku,si i ka hije nderit,
nderi mikut, nderi im,
sofra ime,sofra e nderit,
shtepia ime,e mikut dhe e Zotit eshte.
Ne pallatin e Vezirit,
me qilima te artë shtruar,
fustanella me ar veshur,
armë t'arta ne brez ngjeshur.
Në mes tyre qëndron ulur,
është Aliu,zemër luani,
bir i luftës dhe i rrufesë,
gjëmimi që drodhi dhenë,
Qëndron ulur,qëndron fort,
burrë lufte,në luftra rritur
në mes ujqërve ai rritur,
me plagë shpatash ai shumë.
Eshtë gjëmimi që gjëmon,
luani që drodhi dhenë,
drodhi dhenë e shkundi botën,
Perandor edhe mbretër.
Flet Aliu me zë të ëmbël,
mirë se errdhe mik i dashur,
shkon tek zemra dorë e tij,
zakoni vjetër,nderin nderon.
Ulen bashkë dhe kuvendojnë,
të dy bashkë plot mirësi,
si dy miq të vjetër tashmë,
që prej kohësh s'janë parë.
Flet Aliu,dëgjon Byroni,
udhë të largët ti ke mar,
nga Angia na ke arrdh,
na ben nder,e na nderon.
Bir fisniku dikush që je,
poet më thanë që je,
zemra jote si tonat rrehë,
miku im tashmë je.
Vazhdojnë gjatë të kuvendojnë,
hapen zemrat, flasin fjalet,
japin fjalën dhe nderojnë besën,
si i ka hije, të mejdanit burra.
Nuk ishte ari,as madhështia,
që zemrën e poetit rrëmbeu,
por shpirti i lirë i një populli,
trim bujar e dere hapur.
Dhe nis te shkruaj Byroni,
dore tij,passioni dredh,
vargje te zjarta ai shkruan,
vargje të arta ,te bukura vargje.
Ju kendoi trimave ne luftra,
dashurisë të nënës e të burrit,
lirisë të atdheut te rrobëruar,
me aromë baruti bukur shkruar.
Nessun commento:
Posta un commento