Në zëmër të Epirit,
mes malesh dhe heshtjes,
u lind një burrë,
perëndive s'ju trembej.
Ishte luan Aliu ,
bir i hekurit i zjarrit,
Nuk kërkonte dashuri,
as lavdi të kotë,
pushtetin qe përkulet,
ate qe nuk thyhet,
Tiger në mes oborreve,
luan në mes armiqëve,
lozte me perandori,
si era me të lartat maja.
Buzëqeshja e tij tradhtonte,
me shpatë premtonte,
dhe çdo fjalë e tij,
e embël si veleni,
Mirë të druhen,
thikën në gjumë
të mos t'a ngulin.
ata që të duan.
Dynjaja dridhej,
prej hapave te luanit,
Kalatë përuleshin,
para shikimit të luanit,
Ndërtonte kala,
të forta si shkëmbi,
Në themel te tyre ,
trimëria kish folenë.
Edhe vete Mbreti,
i urti do thotë
Fatit të tij dot,
nuk mund t'i shpëtojë.
Dhe kështu luani,
mbreti jone u vra,
Ne lufte të egër
si hero ai ra,
Gjatë vajtoi burri,
trimi në heshtje
qante foshnje lindur
në djep lidhur ishte.
Pa luanin tonë,
kish mbetur tribuja,
Heshtje zezë e thellë,
Epirin kish mbuluar.
Nessun commento:
Posta un commento